8 Ιουλίου 2007

Συγκοινωνούν ?


2/2005 :
O δήμος δηλώνει στην Επιθεώρηση Εργασίας ότι ο
απολυθείς πρόεδρος του νεοσύστατου Σωματείου
Οδηγών της Δημοτικής Συγκοινωνίας δεν ανήκει
στο προσωπικό του δήμου.
4 μέρες μετά η Δημοτική επιχείρηση κυκλοφορίας,
δηλώνει ότι εκ παραδρομής παρέλαβε την
πρόσκληση της Επιθεώρησης Εργασίας,
γιατί ο εργαζόμενος ανήκει στον Οργανισμό Εργασίας.
του Δήμου Αμαρουσίου.
6/2007 :
Η “νέα” διοίκηση του Δήμου, μεταθέτει τον αντιπρόεδρο
του Σωματείου Οδηγών στην καθαριότητα
( δηλ. εκτός δημοτικής συγκοινωνίας).

ΔΗΜΟΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΦΑΣΙΑ !
Είναι αλήθεια ότι ο συνδικαλισμός στον δημόσιο τομέα, δεν θυμίζει τίποτα
από την κατάσταση στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Αν συνεχιστεί όμως αυτή η κατάσταση στο Δήμο Αμαρουσίου,
μπορεί και να μας αλλάξει άποψη.
Όχι για τις διαφορές δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, αλλά για το αν τελικά
ο Δήμος Αμαρουσίου είναι ιδιωτικός ή δημόσιος τομέας.

Η εργοδοτική αυθαιρεσία που ζουν ειδικά οι εργαζόμενοι που δεν είναι κοντά
στα κέντρα διαχείρισης του δήμου, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτήν του
ιδιωτικού τομέα.
Επιπρόσθετα μάλιστα, την βιώνουν σε έκδοση αφασίας δημοσίου,
όπου ο εργοδότης δεν έχει κανένα κόστος για ότι κάνει, γιατί δεν μπορεί
να τον βλάψει προσωπικά ούτε ΙΚΑ, ούτε Επιθεώρηση Εργασίας.

Έτσι συμβαίνουν απερίγραπτα καουμποιλίκια, και τσάμπα μαγκιές.
Ενδεχομένως κάποιοι εκτονώνονται κάνοντας πράγματα που δεν μπορούν
να κάνουν σαν εργοδότες στην δική τους επιχείρηση,
υλοποιώντας βεβαίως με υπερβάλλοντα ζήλο τις κυβερνητικές
κατευθύνσεις για τους Δήμους.

Δεν τους αρέσει η διοίκηση που εκλέχτηκε στο Σωματείο των εργαζομένων ;
Aν δεν καταφέρουν να την απολύσουν ,την μεταθέτουν σε τμήμα του Δήμου
που δεν καλύπτεται συνδικαλιστικά από το συγκεκριμένο Σωματείο.

Πάει το Σωματείο στην Επιθεώρηση Εργασίας , καταγγέλλοντας
βλαπτική μεταβολή και εκδικητική μετάθεση ;
Και τι έγινε ! Ας λέει ότι θέλει η Επιθεώρηση, ο Δήμος δεν προσήλθε καν
στην τριμερή συνάντηση.
Ας είπαν ότι οι εργαζόμενοι έχουν δίκιο.
Η εργατική (βλ. εργοδοτική) νομοθεσία δεν μετράει στο Δήμο.
Μέχρι να γίνουν τα δικαστήρια ποιος ζει, ποιος πεθαίνει,
και ποιος θα είναι διοίκηση τότε.

Δεν βγήκαν στα Σωματεία αυτοί που ήθελαν ;
Aυτό όντως είναι λίγο άβολο. Αλλά για όλα υπάρχει λύση.
Κάνουν μια συγκέντρωση προσωπικού –σταματώντας μάλιστα τα λεωφορεία
για τεχνικούς λόγους – και τους καλούν να τοποθετηθούν δια βοής :
“ Σας εκπροσωπεί αυτό το Σωματείο ;”
Δεν τους βγαίνει ούτε αυτό ;
Δεν πειράζει περνάνε στις παροχές.
Τάζουν λαμπρό μέλλον στους εργαζόμενους, και ανακοινώνεται η χορήγηση
bluetooth για να μπορούν να αναφέρουν στο αφεντικό, ενώ οδηγούν
τα λεωφορεία.
Ταυτόχρονα τους βάζουν να υπογράψουν ότι θα δουλέψουν τα ρεπό
για να βγουν οι καλοκαιρινές άδειες !

Μήπως ήρθε η ώρα να βάλει κάποιος αυτούς τους κυρίους στη θέση τους ;
Αυτοί που μπορούν είναι οι εργαζόμενοι, κλείνοντας τ’ αυτιά τους στα γνωστά
παπαγαλάκια που χρόνια τώρα τους ανακυκλώνουν τάζοντας τους ατομικό
βόλεμα στο Δήμο.

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΟΔΗΓΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

ΜΑΡΟΥΣΙ 15-6-07

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Καταγελούμε την συνδικαλιστική δίωξη, την βλαπτική μεταβολή της εργασίας με μετάθεση από τη Δημοτική Συγκοινωνία στην υπηρεσία καθαριότητας, την ηθική, επαγγελματική και προσωπική μείωση του αντιπροέδρου του Σωματείου μας Ευστάθιου Πανταζόπουλου, πατέρα δύο παιδιών με ειδικές ανάγκες από τη διοίκηση της Δημοτικής Επιχείρησης Κυκλοφορίας , και του Προέδρου αυτής κ. Γ. Ιατρίδη , καθώς και του Οργανισμού Εργασίας στο Δήμο Αμαρουσίου, με απώτερο στόχο τον έλεγχο και την διάλυση του σωματείου.

Να επανέλθει ΤΩΡΑ ο αντιπρόεδρος του σωματείου Ευστάθιος Πανταζόπουλος στη θέση που κατείχε ως οδηγός-φύλακας στο Αμαξοστάσιο της Δημοτικής Συγκοινωνίας Αμαρουσίου.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ : ΜΠΟΥΡΝΕΛΕΣ ΣΠΥΡΟΣ
Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ : ΣΤΡΟΥΒΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ




ΜΑΡΟΥΣΙ 30-06-07

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Καταγγέλλουμε την αντισυνδικαλιστική συμπεριφορά, την αυταρχική και ωμή παρέμβαση στα εσωτερικά του σωματείου, την έλλειψη σεβασμού προς τους νόμους, της Διοίκησης της Δημοτική επιχείρησης κυκλοφορίας του Δήμου Αμαρουσίου και συγκεκριμένα του προέδρου της Γ.Ιατρίδη ,και του υπεύθυνου του τομέα συγκοινωνίας Β.Κάτσαρη ( ο τρίτος άραγε ποιος ήταν;).

Σε συγκέντρωση που πραγματοποίησε η διοίκηση της Δημοτικής επιχείρησης Κυκλοφορίας την Δευτέρα 26 Ιουνίου 2007 & ώρα 9 μ.μ με το πρόσχημα “κλειστό δια τεχνικούς λόγους” των εργαζομένων οδηγών και λοιπού προσωπικού :Tης δημοτικής επιχείρησης κυκλοφορίας , ή του Οργανισμού Εργασίας , ή του Δήμου Αμαρουσίου συνέβησαν τα εξής :

Από το δεκάλεπτο μονόλογο του προέδρου της ΔΕΚΔΑ Γ.Ιατρίδη, τα επτά λεπτά ήταν αφιερωμένα εναντίον του Δ.Σ του Σωματείου μας, με αποκορύφωμα να ζητήσει 2 φορές από τους εργαζόμενους “να ψηφίσουν” εάν θέλουν να εκπροσωπούνται από το νόμιμα εκλεγμένο προεδρείο του Σωματείου.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΗΤΑΝ ΑΠΟΣΤΟΜΟΤΙΚΗ !

Προφανώς δεν είμαστε αρεστοί στη διοίκηση της ΔΕΚΔΑ γιατί με τις προτάσεις ,θέσεις και απόψεις μας ζητάμε την αναβάθμιση της Δημοτικής Συγκοινωνίας, και την ασφαλή μετακίνηση του επιβατικού κοινού και όχι το
ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ
ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΓΙΑ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.

ΚΑΘΕ ΑΠΟΛΥΣΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΧΗ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
να ανακληθεί η απόλυση του συναδέλφου στα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
Τετάρτη 4/7 στις 6.00 μ.μ.
από το σταθμό Μέγαρο Μουσικής
του Μετρό (στο Αιγινήτειο),
προς το κτίριο του ΔΟΛ
(Μιχαλακοπούλου & Παπαδιαμαντοπούλου)
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

Οι εργαζόμενοι στα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» αντιστέκονται στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία. Προχώρησαν σε ΑΠΕΡΓΙΑ την Παρασκευή 22 Ιούνη και συνεχίζουν…

Όλος ο κλάδος πρέπει να βρεθεί στο πλευρό τους.
Όχι μόνο σε ένδειξη αλληλεγγύης, αλλά σα μια καλή ευκαιρία για να καταγγείλουμε το ΑΙΣΧΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ που υπάρχει στο χώρο του ΒΙΒΛΙΟΥ.
Απολύσεις δε γίνονται μόνο στα «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ». Απολύσεις έγιναν και αλλού (ΙΑΝΟΣ, εκδόσεις ΚΕΡΚΥΡΑ, ΠΑΤΑΚΗΣ, ΚΕΔΡΟΣ, ΕΣΤΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ, ΚΑΤΑΡΤΙ, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ…).
Ας μη «συνηθίζουμε» σʼ αυτή την αθλιότητα! Να αντιδράσουμε συλλογικά και οργανωμένα. Η ανάκληση των απολύσεων, πέρυσι, στον ΣΑΒΒΑΛΑ, μας έδειξε τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να εξαναγκάσουμε την εργοδοσία σε υποχώρηση.

ΚΑΘΕ ΑΠΟΛΥΣΗ…ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΧΗ!

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Η ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΗ,
ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑΡΑΧΗ!

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΤΑ «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ

ΔΑΣΟΣ ΣΥΓΓΡΟΥ

ΞΕΡΙΖΩΘΗΚΑΝ ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ
ΠΟΥ ΦΥΤΕΥΣΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ 2003
Τι λέει για αυτό ο πρόεδρος του Ι.Γ.Ε. κ. Κώστας Μπέσης- Δασολόγος ;


Έκταση λίγων τετραγωνικών μέτρων, στο βορειοανατολικό άκρο του αμυγδαλεώνα, που στο παρελθόν είχε καεί, είχαν δενδροφυτεύσει εθελοντές του Δάσους Συγγρού και παιδιά του Ε’ Δημοτικού Σχολείου Πεύκης το 2003.
Μια εθελοντική προσφορά σε όλους τους πολίτες του Αμαρουσιίου και της Αττικής.
Μια ενέργεια μικρών παιδιών παράδειγμα προς μίμηση και για τους μεγάλους.
Μια προσπάθεια που δεν έμεινε στα ωραία μεγάλα λόγια αλλά αποτελεί ουσιαστική παιδεία για όλους μας.
Κάμποσα δέντρα φυτεύτηκαν εκείνο το φθινόπωρο του 2003. Από μικρά παιδιά. Και τις επόμενες μέρες προστατεύθηκαν από το χειμώνα. Και όταν καλοκαίριασε ποτίζονταν κάθε μέρα, με μεγάλο κόπο. Από τους εθελοντές του Δάσους και τα παιδιά, που αυτό είχαν για παιχνίδι τους, αντίθετα με άλλα της ηλικίας τους. Για τέσσερα περίπου χρόνια τα δενδράκια μεγάλωναν με τη προσοχή των παιδιών και των εθελοντών του Δάσους Συγγρού.

Στα τέλη Μαΐου του 2007 οι υπηρεσίες του Ι.Γ.Ε. τα ξερίζωσαν. Δηλαδή ξερίζωσαν τα όνειρα, την ελπίδα και την ειλικρινή ανιδιοτελή προσφορά των μικρών παιδιών.
Αποφάσισε δηλαδή να τα απογοητεύσει, να τα στείλει να παίζουν play station στην καλύτερη περίπτωση ή σε άλλους σκοτεινούς δρόμους στη χειρότερη.
Τι έχει να πει ο κύριος Μπέσης γι’ αυτό ;
Πάλι τις συνηθισμένες «συνδικαλιστικές» του αρλούμπες περί δασικού και γεωργικού τμήματος του Δάσους Συγγρού. Την στιγμή που αρνείται την πρόταση των «Φίλων του Δάσους Συγγρού» για δενδροφύτευση της περιοχής των θερμοκηπίων, ξεριζώνει τα λιγοστά δενδράκια που φυτεύτηκαν για να αποκτήσουμε λίγο περισσότερο οξυγόνο.
Και είναι και δασολόγος.
Ας πάει να τα πει στα παιδιά αυτά και αν αντέξει το βλέμμα τους σημαίνει πως δεν του έχει μείνει ίχνος φιλότιμου πια.
Αλλιώς ας δείξει έμπρακτα τις καλές του προθέσεις αποκαταστώντας τη ζημιά.

Γιώργος Τσόλης
Πέτρος Κούκουζας
Εθελοντές του δάσους Συγγρού
Μέλη της δ.κ. «ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ»

ΔΙΑΔΡΟΜΗ

ΛΥΚΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ (Ο ΛΑ.Ο.Σ. ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ!!)

Οι χρησμοί του μαντείου των Δελφών, έδωσαν το απαραίτητο άλλοθι για να γίνει ο πόλεμος της Τροίας, η αιτία δεν ήταν η αποκατάσταση της χαμένης τιμής των Αχαιών Ελλήνων, αλλά ο πλούτος, δηλαδή ο μόνος λόγος που γίνονται κατακτητικοί πόλεμοι.
Μέσω των χρησμών των δημοσκόπων αποζητούν κοινωνική καταξίωση τα κόμματα της Ελλάδας του 2007, να δείξουν ότι είναι απαραίτητα στην πρόοδο του τόπου. Όσο πολιτική μπορεί να είναι η παραπολιτική και τα κόμματα που την ασκούν, άλλο τόσο μπορούν να είναι επιστήμη οι δημοσκοπήσεις, μάλλον για σύγχρονα Δελφικά μαντεία μοιάζουν. Ελάχιστα τους ενδιαφέρει το μέλλον ως προοδευτική εξέλιξη, είναι φρουροί του κατεστημένου παρόντος, δηλαδή του παρελθόντος.

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ ;


Συζήτηση με εργαζόμενους

Οι Δήμοι βρίσκονται εδώ και χρόνια στη μετάβαση στο νέο ρόλο που τους επιφυλάσσει η
η προσαρμογή του οικονομικού μας συστήματος στις νέες συνθήκες. Οι πολιτικές που ξετυλίγονται για να υπηρετήσουν τον παραπάνω στόχο δημιουργούν τριγμούς και ένα διαρκή αναβρασμό στους εργαζόμενους, αλλά και στους δημότες που βλέπουν τον δήμο να τους τα παίρνει συχνότερα και περισσότερο. Ο “Kαποδίστριας” και ο νέος Δημοτικός και Κοινοτικός Κώδικας, είναι η τελευταία εκσυγχρονιστική επίθεση των οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που λυμαίνονται τους Δήμους.
Σ’ αυτά τα πλαίσια οργανώσαμε μία συζήτηση με εργαζόμενους στους δήμους της περιοχής μας, που θα προσπαθήσουμε να την μεταφέρουμε ,αρχίζοντας από αυτό το φύλλο και θα συνεχίσουμε στα επόμενα
.


ΜΕΡΟΣ Α

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιος είναι ο ρόλος των Δήμων σήμερα, και ποιο είναι το μέλλον τους ;

Μίτσος ( δημοτικός υπαλληλος) : Οι Δήμοι σήμερα προσαρμόζονται όλο και περισσότερο στην σημερινή λειτουργία του κράτους, και σε αυτή τη λογική αποκτά σημαντικότερο ρόλο στις σημερινές συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Οι Δήμοι λειτουργούν και ενεργούν σύμφωνα με τους κανόνες που θεσπίζει η κεντρική εξουσία, και μέσα στα πλαίσια που αυτή καθορίζει.
Σ’ αυτή τη λογική βλέπουμε και μια σειρά λειτουργίες του κράτους να περνάνε στους
Δήμους : Σχολεία, παιδικοί σταθμοί, τοπική συγκοινωνία, δημοτική αστυνομία, φόροι, τέλη, πρόστιμα διάφορα, προγράμματα για ανέργους. Αυτό εξυπηρετεί και η ένωση δήμων και κοινοτήτων, και στην πορεία θα έχουμε και δεύτερη μεγαλύτερη ένωση.

Κώστας ( εργαζόμενος σε Δημοτική επιχείρηση) : Πράγματι, η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει εξελιχθεί σε διαχειριστή του κράτους, μεσάζων και υπηρέτης των μεγάλων εταιρειών, βιομηχάνων, και μεγάλων ιδιοκτητών γης. Σήμερα φαίνεται πιο καθαρά αυτό που λέγαμε παλιά, ότι είναι ο τελευταίος κρίκος του αστικού κρατικού μηχανισμού. Όπως είπε και ο συνάδελφος, μεταφέρονται συνέχεια από το κράτος προς τους Δήμους αρμοδιότητες, χωρίς την παράλληλη μεταφορά πιστώσεων.
Αυτό έχει αποτέλεσμα την επιβολή όλο και πιο αυξημένης φορολογίας προς τους δημότες με πρόσχημα την παροχή καλύτερων υπηρεσιών. Και ως φαίνεται αυτό θα συνεχιστεί, οι Δήμοι θα συνεχίσουν να αναλαμβάνουν όλο και περισσότερες αρμοδιότητες από το κράτος. Οι φόροι θα αυξάνονται διαρκώς, αλλά η επιβολή τους θα μοιράζεται και θα μπερδεύεται ανάμεσα σε πολλούς φορείς. Ο πολίτης-δημότης θα αποπροσανατολίζεται και θα μπερδεύεται, και ο Δήμος θα παίζει το ρόλο του κυματοθραύστη της λαϊκής δυσαρέσκειας προς την κεντρική εξουσία.

Γιάννης (δημοτικός υπάλληλος) : Ο δήμος που δουλεύω αποτελεί τον μεγαλύτερο ,οικονομικό οργανισμό της πόλης μας (70.000 κάτοικοι).
Με πραγματοποιημένο οικονομικό προϋπολογισμό 22.500.000 €, και πάγιο εξοπλισμό της τάξης των 68.500.000 €.
Με την πάροδο του χρόνου ο Δήμος καλείται να παίξει σοβαρότερο ρόλο σαν :

- Οικονομικός οργανισμός στην κρατική προσπάθεια αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος (ενδυνάμωση μηχανισμών συγκέντρωσης κεφαλαίων, σκοπός πραγματοποιούμενων εξόδων – βλ. που πάνε τα λεφτά των δημοτών ;)

- Φορομπηχτικός μηχανισμός επιβολής φόρων και τελών.

- Δήμος επιχειρηματίας : Δυνατότητες για πλαίσιο επιχειρηματικής ανάπτυξης με μεγάλες δυσκολίες (βλ. δημοτικές επιχειρήσεις ). Επανεξετάζονται και μελετώνται καινούργιες μορφές ευρύτερων διαδημοτικών συνεργασιών, και συνεργασιών με ιδιώτες, με διάφορα αντικείμενα. Ταυτόχρονα δυναμώνουν οι τεχνικές υπηρεσίες.

- Τέλος έχουμε την προσπάθεια σταδιακής ανάπτυξης μηχανισμών τάξης (Δημοτική αστυνομία ) για την εφαρμογή αυτών των πολιτικών.


ΜΕΡΟΣ Β (στο επόμενο)

Τι προβλήματα αντιμετωπίζουν σήμερα οι εργαζόμενοι στους Δήμους.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΗΦΙΣΙΑΣ

«Δεν μ’ ενδιαφέρει κύριε αν υπάρχετε»!!!

Το να παρακολουθήσεις ένα Δημοτικό Συμβούλιο, μπορεί ν’ αποδειχθεί άκρως «εκπαιδευτικό» και κατατοπιστικό.
Την νοοτροπία και την αντίληψη, με την οποία αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των κατοίκων (ειδικά όταν είναι χρόνια), οι περισσότεροι (ευτυχώς όχι όλοι) Δημοτικοί Σύμβουλοι, κυρίως όταν είναι η εξουσία του Δήμου, είτε την έχουν, είτε την αποκτούν, με την παρατεταμένη εκλογή τους, όπως γίνεται στον Δήμο της Κηφισιάς.
Οι ίδιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, μεταπηδώντας από τον ένα στον άλλο συνδυασμό, εκλέγονται εδώ και χρόνια.

Μ’ αφορμή την επίσκεψη του Συλλόγου των Εργατικών Κατοικιών & Κ.Κηφισιάς, στο Δημοτικό Συμβούλιο, για την αντικατάσταση του δικτύου αποχέτευσης (έργο που ξεκίνησε και σταμάτησε), πλευρές αυτής της νοοτροπίας ξεδιπλώθηκαν μέσα από τις απαντήσεις ορισμένων Δημοτικών Συμβούλων, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα ( την απραξία των Δημοτικών αρχών και την υποβάθμιση της περιοχής).

Ο κανονισμός συζήτησης στα θέματα προ ημερησίας διάταξης, θέματα που συνήθως αφορούν προβλήματα των κατοίκων προβλέπει να εκθέτει την άποψή του για το θέμα ο Δήμαρχος, μετά να παίρνουν τον λόγο οι Δημοτικοί Σύμβουλοι, και αν θέλει το προεδρείο δίνει το λόγο στον εκπρόσωπο των κατοίκων, πριν δώσει τις τελικές του απαντήσεις ο Δήμαρχος.
Η αντιδημοκρατική αυτή διαδικασία δεν επιτρέπει στους δημότες να προβάλλουν το πρόβλημά τους, όπως θα ‘πρεπε.
Τα Δημοτικά Συμβούλια θα έπρεπε να είναι βήμα για ν’ ακούγονται οι κάτοικοι, μιας και έχουν εκλεγεί από αυτούς και η διαδικασία θα έπρεπε να βοηθάει και όχι να κόβει την δυνατότητα αυτή.

Το ότι ο Σύλλογος των Εργατικών παίρνει το λόγο στα Δημοτικά Συμβούλια είναι κατάκτηση που κερδήθηκε ύστερα από πολλές μάχες, με δυναμική παρουσία, επιβάλλοντας ν’ ακούγεται η άποψή του. Σε άλλο Σύλλογο, η Πρόεδρος κ.Κοσμά δεν έδωσε το λόγο με το απαράδεκτο σχόλιο «Δεν με ενδιαφέρει κύριε αν υπάρχετε»!!

Έτσι η εκάστοτε «εξουσία» του Δήμου καβαλάει το καλάμι , λειτουργώντας απαξιωτικά προς τον κόσμο.
Μερικοί από τους Δημοτικούς Συμβούλους νομίζουν ότι εκλέχτηκαν για να προσφέρουν, εν είδει «φιλανθρωπικού» έργου. Το θέμα συζήτησης αφορούσε την αποχέτευση, αλλά η. κ. Κεφαλά, θέλοντας μάλλον να πείσει ότι οι Εργατικές έχουν την προσοχή του Δήμου, μιλούσε για την ενισχυτική διδασκαλία στα παιδιά των Εργατικών, θεωρώντας μάλλον ότι οι κάτοικοι πρέπει να είναι «υποχρεωμένοι», αφού μέχρι γράμματα τους μαθαίνουν.

Ανάλογα παραδείγματα «φιλανθρωπικής» συμπεριφοράς, διανομής «ελεημοσύνης» προς τους σεισμοπαθείς, που προσπαθούν να χτυπήσουν στην αξιοπρέπεια του κόσμου, ζήσαμε και την περίοδο των σεισμών.
Ευελπιστούν όμως στην εξαργύρωση του «κοινωνικού τους έργου» με την ψήφο την κατάλληλη στιγμή.

Αλλά και ο κ. Δήμαρχος υποστήριξε ότι η περιοχή μας δεν είναι αδικημένη, αφού οι μισές Εργατικές δουλεύουν στο Δήμο!!
Όταν ο Δήμος βρει ανέργους στην Πολιτεία και στο Κεφαλάρι μπορεί να τους προσλάβει και να διώξει τους «προνομιούχους» κατοίκους των Εργατικών που καταλαμβάνουν τις θέσεις εργασίας.

Κοροϊδευόμαστε; Ο δήμος προσλαμβάνει με κοινωνικά κριτήρια;
Οι συμβάσεις έργου ή οι 4μηνες συμβάσεις (γιατί η ουρά είναι μεγάλη), δεν αποτελούν ομηρικές προσλήψεις, που βοηθούν το σύστημα επανεκλογής;
Είναι τα παραθυράκια που επιτρέπουν στο σύστημα εξουσίας, να καταντά το δικαίωμα στη δουλειά ένα αλισβερίσι, που περνάει μέσα από τον γνωστό, το μέσον, την ψήφο.

Αν αποδεικνύουν κάτι όλα τα παραπάνω είναι με πόση ευκολία ξεχνιούνται όλα τα ωραία λόγια και οι υποσχέσεις την επομένη των εκλογών.
Το σύστημα εξουσίας φτιάχνει Δημοτικούς Συμβούλους «σωτήρες», που λειτουργούν σαν μικροί βουλευτές, μακριά και έξω από τα καθημερινά προβλήματα του κόσμου.

Η αντιμετώπιση «δεν με ενδιαφέρει κύριε αν υπάρχετε» πρέπει να βάζει τον κόσμο μπροστά στην ευθύνη του, που είναι μία:
ότι τους ακούει ακόμα, αντί να τους «στείλει σπίτι τους» όλους.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΛΟΥΚΙΑ

πάμε CINEMA ;

Τα παιδιά των ανθρώπων

Στην τελειομανία ενός εκ των συνεχιστών του Στάνλει Κιούμπρικ οφείλει τη δημιουργία της αυτή η ταινία.
Ο τρόπος που ο Μεξικάνος Αλφόνσο Κουαρόν κινηματογραφεί την δράση είναι μοναδικός.
Η μουσική επένδυση της ταινίας είναι καταπληκτική.
Θυμίζει Κιούμπρικ, Αγγλία, Beatles.
H απόλυτα μεταναστευτική ταινία. *2
Η ταινία είναι ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Εφιαλτικής καλύτερα.
Όπου στην Αγγλία υπάρχει δικτατορία. *4
Οι μετανάστες αντιμετωπίζονται χειρότερα και από σκυλιά. Τους κλείνουν σε κλουβιά σαν άγρια θηρία. *1
Όπου ύστερα από κάμποσα χρόνια καμία θηλυκή ύπαρξη στην πλανήτη Γη δεν θα μπορεί να κυοφορεί. Τέλος η εγκυμοσύνη, τέλος η αναπαραγωγή του ανθρώπινου “είδους”, τέλος η ανθρωπότητα. Ανατριχιαστικό. Γιατί ; Βάλτε το μυαλό σας να λειτουργήσει. Τα πειράματα, η χημεία, η μόλυνση ! Όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα.
Κι όμως. Από το πουθενά, δηλαδή από μια ασήμαντη μαύρη μετανάστρια, μια έγχρωμη μικρή, είναι έγκυος και πρέπει να προφυλαχθεί. Διότι από τη μια οι κυβερνητικοί υπάλληλοι την καταδιώκουν για αυτονόητους λόγους, και από την άλλη οι αντάρτες μιας επαναστατικής οργάνωσης *3 την ορέγονται σαν κελεπούρι. Ένα αγέννητο μωρό μετατρέπεται σε όμηρο πολιτικών αντιδικιών. Ένας και μοναδικός ο τρόπος διαφυγής της. Να εμπιστευτεί έναν άγνωστο, πρώην ακτιβιστή. Ίσως αυτός να καταφέρει να την παραδώσει σε μια οργάνωση ακτιβιστών που θα την περιμένει στα διεθνή ύδατα για να την μεταφέρει σε ασφαλές μέρος.
Σ πολλούς η ταινία δεν άρεσε. Την βρήκαν καταθλιπτική. Για μένα αποτελεί διαμάντι της 7ης τέχνης.

Η ταινία κυκλοφορεί πλέον και σε DVD.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ


*1 Θυμίζει λίγο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχει στήσει η Αγγλία στην έξοδο του τούνελ της Μάγχης για τους μετανάστες.

*2 Σε κάποιες στιγμές η ταινία θυμίζει road movie. Δηλ. ταινία δρόμου. Μυρίζεις το άρωμα της αγγλικής εξοχής.

Και ναι μεν ο Κιούμπρικ μπορεί να είναι αμερικάνος που εγκαταστάθηκε και μεγαλούργησε στην Αγγλία, ο Κουαρόν μεξικάνος , η ταινία μπορεί να γυρίστηκε αλλού, παρ΄ όλα αυτά αποπνέει Αγγλία.
*3 Οικολογικής.
*4 Όπου η χούντα βάζει βόμβες για να κατηγορήσει τους αντιπάλους της. Κάνει πλύση εγκεφάλου στους πειθήνιους πειθαρχημένους πολίτες.

ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ: 3η συνεδρία


3η Συνεδρία


Ασθε: (έχει μπει στο γραφείο ήρεμος, ευδιάθετος, χαμογελαστός)… Γιατρέ μου οι περισσότερες ημέρες από την προηγούμενη συνεδρία πέρασαν καλά.

Ψυχο: (τακτοποιώντας τα χαρτιά με τις σημειώσεις του από την προηγούμενη συνεδρία) Χαίρομαι και εγώ μαζί σας για τις καλές ημέρες σας, όμως στη ζωή υπάρχουν και οι κακές νύχτες με τις ενοχές που κουβαλάει το υποσυνείδητο στον ύπνο μας και που είναι επώδυνες για τους αγχωτικούς ανθρώπους.

Ασθε: (σοβαρεύει απότομα, σχεδόν μουρμουρίζει χαμηλώνοντας το βλέμμα στο πάτωμα) Ναι…βέβαια είναι και…τα βράδια…και βέβαια… πώς να το πώ… να, μου βγαίνουν τα δύσκολα… και… δεν… να ξέρετε…

Ψυχο: (σταυρώνει τα χέρια πάνω στο γραφείο του, και κοιτάζει την ώρα) Αγαπητέ κύριε δεν μπορώ να ξέρω, αξιοποιήστε τον χρόνο σας συζητώντας μαζί μου, θα γίνει καλύτερα, πιστέψτε με, αν ξαπλώσετε στο ντιβάνι.

Ασθε: (ξαπλώνει με φανερό τρακ)… γιατρέ στην προηγούμενη συνάντησή μας εκνευρίστηκα αφάνταστα, με την ερμηνεία που δώσατε στον τρόπο ζωής που έχω επιλέξει, δηλαδή την πολιτική και ιδεολογική πάλη μέσα από το κόμμα μου. Μιλήσατε για φαντασιώσεις… δεν ασχολείστε με την πολιτική για να καταλάβετε την προκλητικότητα των λόγων σας. Ο λόγος που αποφάσισα να συνεχίσω τις επισκέψεις είναι πως…προτίθεμαι να αντιταχτώ στην πρόκληση υπερασπιζόμενος τα πιστεύω μου.

Ψυχο: Χαίρομαι για την αποφασιστικότητά σας, αυτή η τροπή που παίρνει η θεραπεία σας, ομολογουμένως είναι και για μένα πρόκληση,

Ασθε:Μπορώ να σας πω πως περνάω πολύ καλά μαζί με τους συντρόφους μου, με αυτά που εσείς λέτε φαντασιώσεις. Δεν προτίθεμαι να τις απαρνηθώ. Το άγχος της ζωής με αρρωσταίνει από αυτό θέλω να απαλλαγώ.

Ψυχο: Ομολογουμένως είναι ευκολότερο να παρατηρεί κάποιος το παιχνίδι των παιδιών, παρά τον μηχανισμό της φαντασίας των ενηλίκων. Το παιδί με την παιδική του παρέα απλά παίζουν μόνο για τον εαυτό τους χωρίς να κρύβονται από τους ενήλικες. Ο ενήλικας αντιθέτως ντρέπεται για τις φαντασιώσεις του, τις κρύβει από τους άλλους σαν μεγάλα προσωπικά του μυστικά. Προτιμά να τα παρουσιάζει ως σφάλματά, κάτι σαν την αυτοκριτική που λέτε εσείς. Εσείς ίσως να θεωρείτε ότι είστε ο μόνος που έχετε πλάσει τέτοιες φαντασιώσεις, που στην ουσία είναι αυτό που λέτε «άγχος της ζωής», χωρίς καν να υποψιάζεστε ότι και άλλοι, πιθανόν οι σύντροφοί σας, δημιουργούν ανάλογες.

Ασθε: Από την πρώτη συνεδρία προσπαθείτε να μου δημιουργήσετε αμφιβολίες για τα ιδεολογικά μου πιστεύω και την πολιτική μου δράση. Νομίζετε πως αυτά είναι η αιτία; Δεν υπάρχει περίπτωση να συνυπάρξουν η επαναστατική ιδεολογία και δράση με τα καθημερινά πράγματα που αυτά με φορτώνουν προβλήματα;

Ψυχο: Ίσως και να έχετε δίκιο, είμαι σίγουρος ότι αυτή την στιγμή ο μισός πληθυσμός της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων φιλοσοφεί και φτιάχνει ιδεολογίες. Τελικώς δεν είναι οι ιδέες που οφείλουν να αποδείξουν ότι προηγούνται των πραγμάτων, είναι τα πράγματα που οφείλουν να αποδείξουν ότι δεν έπονται των ιδεών. Αγαπητέ μου θα επιθυμούσα, αν συμφωνείτε και σεις, στην επόμενη συνεδρία να μας απασχολήσει το μέγα κατά την γνώμη μου θέμα της σχέσης του υπαρκτού έναντι του ιδεατού.

Ασθε: Συμφωνώ μαζί σας, το βρίσκω ενδιαφέρον και θα προετοιμαστώ ανάλογα, αντίο και στο επανειδείν.

Ο ψυχόπονος

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ: O Λένιν και η ψυχανάληση

Jacquy Chemouni: Ο Λένιν και η Ψυχανάλυση

(μετάφραση Άννυ Σπυράκου)
Εκδόσεις Συνάψεις 2007.

Ο Jacquy Chemouni, διδάκτωρ ιστορίας και ψυχολογίας, ψυχαναλυτής και ιστορικός της ψυχανάλυσης, στη μελέτη του αυτή καταπιάνεται με ένα, με μια πρώτη ματιά, ανεπίκαιρο ζήτημα. Μελετά ιστορικά τη στάση του Λένιν απέναντι στην ψυχανάλυση, χρησιμοποιώντας ως πηγές τα ίδια τα κείμενα και την αλληλογραφία του Λένιν, αλλά και κείμενα και μαρτυρίες προσώπων που συνδέθηκαν ή συνεργάστηκαν μαζί του.

Στόχος του συγγραφέα είναι να διασαφηνίσει το θέμα, αφού κατά καιρούς διατυπώθηκαν απόψεις για την θετική ή την αρνητική στάση του Λένιν απέναντι στην ψυχανάλυση χωρίς προηγουμένως να έχουν βασιστεί σε ιστορική έρευνα.
Ο συγγραφέας παρατηρεί ότι ο Λένιν δεν έχει αφήσει κάποιο κείμενο που να αναφέρεται στον Φρόιντ και το έργο του – και το πιθανότερο είναι πως δεν το είχε μελετήσει. Είχε ωστόσο συνείδηση της απήχησης και της γοητείας που ασκούσε η ψυχανάλυση στο κόμμα, ειδικά μετά την εγκαθίδρυση της επαναστατικής εξουσίας στη Ρωσία, αλλά και γενικότερα στο κομμουνιστικό κίνημα της Ευρώπης. Η μέχρι πρόσφατα επικρατούσα άποψη ήταν ότι η ψυχανάλυση δεν κέντρισε ποτέ το ενδιαφέρον του Λένιν, σε αντίθεση με τον Τρότσκι που είχε γράψει αρκετά για την ψυχανάλυση και άλλους όπως ο Ράντεκ, ο Λουνατσάρσκι, ο Ράισνερ κ.α.
Η έρευνα μάλλον αποκλείει την πιθανότητα να έχουν μιλήσει στον Λένιν για την ψυχανάλυση φίλοι και συνεργάτες του που γνώριζαν και συνεργάστηκαν με τον Φρόιντ, όπως ο αυστριακός σοσιαλιστής ηγέτης Άλφρεντ Άντλερ και ο ρώσος γιατρός Ντάρκσεβιτς. Αντίθετα φαίνεται να έχει πολύ πιο σαφή άποψη για τη δράση της ψυχαναλυτικής εταιρείας της Μόσχας, η οποία μετά την Οκτωβριανή επανάσταση δραστηριοποιείται ενεργά και με μεγάλη επιρροή(ο ίδιος ο Φρόιντ αναφέρεται στη Μόσχα ως το τρίτο σε μέγεθος κέντρο της ψυχανάλυσης στον κόσμο). Ο συγγραφέας εκτιμά ότι δεν θα υπήρχε ανάπτυξη της ψυχανάλυσης στη Ρωσία αν ο Λένιν είχε διατυπώσει ξεκάθαρα την αντίθεσή του. Η σοβιετική εξουσία όμως προσπάθησε να ελέγξει την ανάπτυξη αυτή.
Το συμπέρασμα του συγγραφέα είναι ότι ενώ ο Λένιν δεν ενδιαφερόταν για την ψυχανάλυση, μάθαινε για την ανάπτυξή της στην Ρωσία κυρίως μέσω των συναδέλφων του που ασχολούταν με την πολιτική της υγείας, της παιδείας, της οικογένειας και το γυναικείο ζήτημα στο νεοσύστατο σοβιετικό κράτος.
Εδώ όμως ο συγγραφέας πέφτει σε ένα σοβαρό σφάλμα: αφού δεν έχει κείμενα του Λένιν για την ψυχανάλυση ή τον Φρόιντ, παραθέτει τις απόψεις του για τις ιδέες της ελεύθερης σεξουαλικότητας που βρήκαν πρόσφορο έδαφος, κυρίως, μέσα στο γυναικείο κίνημα. Αργότερα μάλιστα κατηγορεί τον Λένιν ότι υποβαθμίζει την ψυχανάλυση στην σεξουαλικότητα (σελ. 41) – προφανώς γιατί δεν ασχολήθηκε επισταμένα μαζί της (!) – ενώ την έχει υποβαθμίσει προηγουμένως ο ίδιος ο συγγραφέας.
Είναι εμφανές επίσης από τις θεωρητικές αναλύσεις που καταπιάνεται, ότι ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται την ψυχανάλυση ως κάτι περισσότερο από μια θεραπευτική πρακτική, την αντιμετωπίζει ως κοσμοθεωρία και είναι προφανές ότι το ίδιο έκανε και ο Φρόιντ στην εποχή του. Την συγχέει κατ’ επέκταση με τη δημόσια εικόνα της και τις διάφορες απλοποιημένες εκδοχές των θεωριών της. Επίσης είναι αρκετά επιεικής με την απολυτότητα και τους αναγωγισμούς της ψυχανάλυσης (ειδικότερα τη δεκαετία του 1920), αλλά όχι με την βεβαιότητα του Λένιν για την επιστημονικότητα των δικών του αντιλήψεων.
Ο συγγραφέας θεωρεί ότι ο διάλογος ανάμεσα στην ψυχανάλυση και τον κομμουνισμό είναι αδύνατος, αφού ως κοσμοθεωρίες είναι προσανατολισμένες σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις. Η ψυχανάλυση θεωρεί ότι η κοινωνία είναι πηγή οδύνης για τον άνθρωπο και αναζητά στην ατομική υποκειμενικότητα τη λύση αυτής της εσωτερικής σύγκρουσης. Ο Λένιν ενδιαφέρεται για την ταξική επανάσταση ως αντικειμενική λύση αυτής της σύγκρουσης που πηγάζει από αντικειμενικές κοινωνικές αντιθέσεις.
Αυτή η θεωρητική θέση του συγγραφέα υποσκάπτεται όμως από την αδυναμία του να μείνει στη σφαίρα της θεωρίας. Δεν αποφεύγει να εξηγήσει τις θέσεις του Λένιν μέσα από τις προσωπικές του ιδιαιτερότητες, ενώ στο τέλος του βιβλίου επιλέγει να παραθέσει δυσάρεστες πολιτικές επιλογές του που σχετίζονται με τη ισχυροποίηση της σοβιετικής εξουσίας ως στοιχεία της προσωπικότητάς του (ενώ και ο Φρόιντ - που παρεμπιπτόντως δεν είχε κρατική εξουσία να διαχειριστεί - εκδίωξε αυτούς που εξέφρασαν διαφορετικές απόψεις από τον κύκλο του!). Πιστεύει λοιπόν ο συγγραφέας ότι, αν αντί του Λένιν υπήρχε κάποιος άλλος ηγέτης της επανάστασης, ο διάλογος ανάμεσα στην ψυχανάλυση και τον κομμουνισμό θα ήταν δυνατός;
Στην αρχή του κειμένου θεωρήσαμε το θέμα ανεπίκαιρο, γιατί δεν έχει επιχειρηθεί κάποια σοβαρή προσπάθεια για διάλογο ανάμεσα στον κομμουνισμό και την ψυχανάλυση εδώ και περίπου 30 χρόνια. Όταν και όπου αυτό επιχειρήθηκε είχε πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα (Ράιχ, Φρομμ, Μαρκούζε, Σχολή της Φρανκφούρτης κ.α.) κυρίως σε θεωρητικό επίπεδο.
Η επικαιρότητα του βιβλίου αυτού αντλείται πιθανότατα από την αναζωπύρωση της ψυχανάλυσης στην Ρωσία και κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της Σοβιετικής Ένωσης, όσο και την τελευταία δεκαπενταετία. Γεγονός που οδήγησε στην αναζήτηση των λόγων της εξαφάνισης της ψυχανάλυσης και της απαγόρευσής της από την σοβιετική εξουσία για περισσότερο από μισό αιώνα (με το διάταγμα του ‘32). Γι αυτό και το ύφος του συγγραφέα μοιάζει κάποιες φορές με αναπόληση του παρελθόντος και αγανάκτηση για το χρόνο ή τις δυνατότητες που χάθηκαν.
Το εγχείρημα του Jacquy Chemouni είναι δύσκολο, σε μια εποχή που οι θριαμβολογίες για την ήττα του κομμουνισμού δεν έχουν κοπάσει ακόμη. Γι’ αυτό και η διαπραγμάτευση του θέματος - ενώ έχει πολύ καλά ιστορικά στοιχεία να δείξει – υποσκάπτεται από μια τετριμμένη κριτική με επιχειρήματα της "ιστορίας των νικητών".
Αυτό μπορεί να αποτελεί ένα "μικρό πρόβλημα" για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό: η παραδοσιακή δυσπιστία των κομμουνιστών στην ψυχανάλυση έχει στρέψει κάποιους αριστερούς στην "υπομονή", το αλκοόλ και την παραδοσιακή ψυχιατρική με την άκριτη φαρμακοθεραπεία της, όταν έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολες προσωπικές καταστάσεις, που μπορεί κάποτε και να συνοδεύονται από ψυχοπαθολογικά συμπτώματα. Αν λοιπόν πάρει κανείς κατά γράμμα την κριτική που κάνει ο συγγραφέας μπορεί να απορρίψει την ψυχοθεραπεία ακόμα και αν αυτή είναι η ενδεδειγμένη λύση για τα άμεσα προσωπικά του προβλήματα.
Τέλος μπορούμε να πούμε ότι το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί και να συζητηθεί από όσους ενδιαφέρονται για τα θέματα αυτά, γιατί συμβάλλει σε μια προβληματική χρησιμοποιώντας σημαντικά ιστορικά στοιχεία και κάποιες ενδιαφέρουσες θεωρητικές επισημάνσεις, που ωστόσο χρειάζονται πολύ πιο ενδελεχή επεξεργασία.

Αποστόλης Αγγελόπουλος

7 Ιουλίου 2007

BELOIANNISZ

ΟΥΓΓΑΡΙΑ :
Xωριό ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Έτυχε να βρεθούμε στην Ουγγαρία. Είμαστε αποφασισμένοι με το που πατήσαμε το πόδι μας στη Βουδαπέστη να επισκεφθούμε το ελληνικό χωριό ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ,
για το οποίο είχε γυριστεί η γνωστή ταινία
ΚΑΛΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕ.

Το χωριό αυτό χτίστηκε και κατοικήθηκε το 1950 από έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες που βρέθηκαν στην Ουγγαρία μετά την ήττα του ΔΣΕ!
Ξέραμε πως μέχρι σήμερα υπάρχουν έλληνες κάτοικοι.

Το εγχείρημα δεν ήταν απλό, καθώς βρίσκεται 60 χιλιόμετρα έξω από τη Βουδαπέστη και δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολη η πρόσβαση.
Ρωτώντας όμως δεν πάς μόνο στην πόλη, αλλά και στο Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ !

Έτσι αφού εξασφαλίσαμε ίδια μέσα μεταφοράς ξεκινήσαμε το ταξίδι μας, και σε
1,5 ώρα διασχίζοντας τον κάμπο και περνώντας αρκετά χωριά προσεγγίσαμε τον προορισμό μας. Όσο πλησιάζαμε αισθανόμαστε κάπως περίεργα.
Αντιστασιακούς όλοι έχουμε γνωρίσει, αλλά να πας στο Ν.ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ είναι κάπως …
Στην είσοδο του χωριού μας καλωσόρισε η ταμπέλα στα ελληνικά ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ. Φτάσαμε στην πλατεία που ήταν το Δημαρχείο, το ελληνικό σχολείο, το επιβλητικό μνημείο του Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ, όλα με δίγλωσσες ταμπέλες. Και φυσικά το ελληνικό καφενείο, το Ζαχαροπλαστείο ΓΑΛΑΝΗΣ.

Πλησιάσαμε διστακτικά. Δεν προλάβαμε να διστάσουμε πολύ, βγήκαν αμέσως και μας κάλεσαν μέσα. Στο εσωτερικό (επιτέλους ..!) κάπνα ντουμάνι, ελληνικά τραγούδια και φωτογραφίες στους τοίχους. Βεβαίως η αφίσα της Εθνικής ποδοσφαίρου, και από ομάδες ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, ΑΡΗΣ (μόνο). Αφού έγιναν οι πρώτες συστάσεις, μας ρώτησαν πως βρεθήκαμε εκεί. Αφού έγιναν και οι δεύτερες η συγκίνηση ήταν έκδηλη και από τις δύο πλευρές και η ενημέρωση - ξενάγηση πλήρης.

Μας είπαν ότι το 1950 το χωριό κατοικούσαν 1800 έλληνες και 300 Ούγγροι, ενώ τώρα η αναλογία είναι ακριβώς ανάποδη. Ακόμα και σήμερα που οι περισσότεροι επαναπατρίστηκαν υπάρχουν έλληνες 5ης γενιάς, λειτουργεί ελληνικό σχολείο και ο δήμαρχος είναι ελληνικής καταγωγής. Μια φορά το χρόνο συγκεντρώνονται κάπου στη Θεσσαλονίκη οι κάτοικοι του χωριού που επαναπατρίστηκαν , και πηγαίνουν και από εδώ. Η οικονομική δραστηριότητα του χωριού ήταν κυρίως αγροτικές δουλειές και υπήρχε και συνεταιρισμός 200 γυναικών του χωριού που έφτιαχναν ρουχισμό εργασίας. Βεβαίως σήμερα δεν υπάρχει ,ακολούθησε το δρόμο των υπόλοιπων επιχειρήσεων της Ουγγαρίας. Συναντήσαμε και ανθρώπους που επαναπατρίστηκαν το 80-85, αλλά ξαναγύρισαν.

Βεβαίως η συζήτηση επεκτάθηκε και σε θέματα που εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά σεβόμενοι την επιθυμία των συνομιλητών μας την κρατάμε για μας που είχαμε την τύχη να βρεθούμε στο Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ.

Ήταν πια σχεδόν απόγευμα όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Κοιτώντας από το αυτοκίνητο τους συντρόφους να μας αποχαιρετούν συγκινημένοι, συνειδητοποιήσαμε ότι θα είμαστε πραγματικά ασυγχώρητοι αν πηγαίνοντας στην Ουγγαρία δεν πηγαίναμε στο χωριό Ν.ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ.

Βαγγέλης Γονατάς